Over ons

Linda Brouwer
Vanaf de leeftijd van 20 jaar wilde ik al graag in de uitvaart werken, maar gevoelsmatig voelde ik mij te jong.
Na vele omzwervingen ben ik op mijn plek terecht gekomen. Eerst ben ik in het kappersvak beland, daarna hebben mijn man en ik een bloemenwinkel en stal gehad, tussendoor heb ik bij de PTT gewerkt en drie dochters groot gebracht.
Toch bleef de uitvaart mij boeien en ben ik bij een groot bedrijf als gastvrouw gaan werken. Toen wist ik het zeker, de uitvaart wachtte op mij, of was het andersom… Een groot bedrijf vond ik niet prettig, ik miste de persoonlijke aandacht en menselijke betrokkenheid.
Eigenwijs als ik ben, heb ik de opleiding aan de Stivu (opleiding voor uitvaartverzorgers) gevolgd. Na een studietijd van een jaar was het eindelijk zover en ben ik, samen met goede vriendin en studiegenote Gonny, De Dames van Amsterdam Uitvaartzorg op gaan zetten.
Dit was in 2007 en onze eerste uitvaart was de uitvaart van mijn oma. Heel moeilijk, maar ook ontzettend fijn om het zelf te doen op onze eigen rustige en persoonlijke manier.
Het blijft heel bijzonder om een familie te mogen helpen met het regelen van een uitvaart welke bij de overledene past. Ook is het mooi om te zien hoe de familie meegroeit in het proces van afscheid nemen. En uiteindelijk veel dingen zelf gaat doen zoals helpen met verzorgen, zelf een rouwbrief ontwerpen tot zelfs de kracht vinden om te spreken op de uitvaart.
Het is fijn om te werken op een manier, die ons goed past: met voldoende tijd en persoonlijke aandacht voor de nabestaanden.
Dit is wat ik altijd graag wilde doen, ik ben blij dat ik toch mijn hart heb gevolgd.

Gonny de Doodt
Ik wil mij even voorstellen, mijn naam is Gon (Gonny) de Doodt.
Misschien komt het door mijn naam dat ik al vanaf jong meisje geïnteresseerd ben in de dood.
Vroeger werd je niet meegenomen naar een uitvaart, dat was niets voor kleine kinderen. Er werd geheimzinnig over gedaan. Mijn oma is overleden toen ik 6/7 jaar oud was en er werd niets verteld. Raar was het dat oma er plotseling niet meer was. Dan ga je zelf fantaseren en daar kunnen nachtmerries van komen, gelukkig gebeurde dat bij mij niet.
Nu worden kinderen meegenomen en mogen tekeningen in de kist bij de overledenen leggen en nog even kijken (als ze dat willen) en er wordt niet gezegd dat opa of oma zijn gaan slapen. Dat kan als eng worden ervaren, want het kind moet ook weer gaan slapen en vraagt zich af; wordt ik morgen wel wakker.
Ik heb altijd zelfstandig gewerkt, meer dan 30 jaar in de groente en fruithandel, maar wilde in 1992 naar de Stivu (opleiding voor uitvaartverzorgers) want de uitvaart bleef trekken. Ik kon op dat moment het bedrijf niet verlaten en ben tot 2006 doorgegaan. Ik ben in 2007 naar de Stivu gegaan en kwam daar Linda tegen. Wij hadden in het verleden al wat spirituele cursussen samen gedaan en hadden geen idee dat we beiden geïnteresseerd waren in de uitvaart. Zo zie je maar dat je pad weer gekruist wordt en er weer een klik is waar je mee verder gaat.
Na de Stivu ben ik met mijn lieve collega Linda DVA Uitvaartzorg gestart. Wij zijn verschillend in leeftijd en karakter maar dat is onze kracht. In het begin moet je nog even zoeken waar de een sterker in is dan de ander, als je dat door hebt word je een goed team. Onze lijntjes zijn kort en helder.
Wij proberen met de nabestaanden een mooie, spirituele, eigentijdse uitvaart neer te zetten. Alles is mogelijk.
Ik ben nu 65 jaar en sinds 2007 aan het werk in de uitvaart, de mooiste tijd van mijn werkende leven en ga nog heel wat jaren met Linda door omdat DVA Uitvaartzorg bij mij (ons) past .